ΘΥΜΑΣΑΙ ΚΑΠΟΤΕ...?

Ετοιμάζω ένα ταξίδι για εμάς.
Προορισμός η χαμένη μας πια αθωότητα.
Και εισιτήριο η σοβαρότητα που θα αφήσουμε πίσω για λίγο.
Αλλά και τα δήθεν που μας έμαθαν να ζούμε στον κόσμο αυτό.
Πάμε να κάνουμε μια στάση.

Ναι μια στάση. 

Και μην με ρωτάς το που.

Αλλά άφησε την ψυχή να μας οδηγήσει εκεί που απαγορεύει όλες ώρες το μυαλό.
Δεν το δικαιούμαστε ? Σίγουρα το δικαιούμαστε. Αρκεί να το πιστέψεις κι εσύ. Γιατί αυτή η ζωή δεν είναι μόνο χαλάσματα.
Αλλά έχει και χαραμάδες.
Που κάποτε τις κρύψαμε για να φανούμε αρεστοί στο περιβάλλον που μπήκαμε.
Μα τώρα ήρθε η ώρα να τις ανοίξουμε ξανά και να πετάξουμε ψηλά.
Στον ουρανό που στερήσαμε στους εαυτούς μας. Με τα φτερά που τα κόψαμε κάποιες φορές ηθελημένα.
Μα να, τώρα αναγεννήθηκαν πάλι για εμάς. Και ναι μόλις άνοιξαν. Εγώ μόλις άρχισα να πετάω.
Αλλά περιμένω και εσένα δίπλα μου. Να φύγουμε μαζί.
Όπως γνωριστήκαμε τότε. Μας περιμένει μια ιστορία. Ζητά να την γράψουμε πάλι από την αρχή.
Εγώ και εσύ, εσύ και εγώ. Γιατί μαζί την αρχίσαμε και μαζί θέλω να την τελειώσουμε.
Κι είναι όμορφη όπως εσύ. Αλλά και γλυκιά σαν τα μάτια σου.
Που με πηγαίνουν πάντα μα πάντα εκεί. Έστω κι αν δεν σου είπα ποτέ το που.
Αλλά δεν έχει πια καμία σημασία. Φτάνει να είσαι δίπλα μου.
Και να με κρατάς όπως εγώ τώρα σε κρατώ. Δυνατά γιατί η ανηφόρα είναι μεγάλη.
Πάμε λοιπόν ? Αν θες, εγώ είμαι εδώ και σε περιμένω.
Αν όχι, δεν πειράζει. Θα συνεχίσω εγώ τον δρόμο που χαράξαμε μαζί.
Μα με την καλύτερη συντροφιά. Την ίδια σου την ανάμνηση.
Γιατί ακόμη κι αν δεν θα είσαι εδώ.
Η υπογραφή σου θα θυμίζει για πάντα όλα όσα ζήσαμε