Η περίεργη φάση της... εφηβείας!!

Μια ανταγωνιστική κοινωνία...
Η φιλοσοφία της «ευημερίας του συνόλου» έχει παραγκωνιστεί, δίνοντας τη θέση της στη «φιλοσοφία του συμφέροντος».

Πολλοί άνθρωποι ενδιαφέρονται για την αυτοεκπλήρωση και την προσωπική τους ευημερία, όχι απλά αγνοώντας τους γύρω τους, αλλά πολλές φορές καταπατώντας τους.

Εάν κοιτάξουμε γύρω μας, αυτό το κλίμα έχει κάνει την εμφάνιση του ακόμη και στα σχολεία!

Οι γονείς ταλαντεύονται: να καλλιεργήσουν στο παιδί καλοσύνη και αγνότητα εκθέτοντας το όμως στον κίνδυνο της εκμετάλλευσης ή να το παροτρύνουν να λειτουργεί με γνώμονα το συμφέρον, να γίνει σκληρό, χωρίς συναισθηματισμούς γιατί μόνο έτσι θα επιβιώσει;

Η λύση, βρίσκεται κάπου στη μέση.

Το παιδί πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι ο κόσμος δεν είναι «ρόδινος», να είναι υποψιασμένο για την πιθανή αδικία που μπορεί να συναντήσει και να μάθει να αμύνεται.

Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει όμως να λειτουργεί εις βάρος άλλων ανθρώπων. Το να προστατεύεσαι και να μάχεσαι για τον εαυτό και τις φιλοδοξίες σου είναι αναγκαίο, το να κάνεις κακό όμως στους συνανθρώπους σου είναι κατακριτέο.

Ανεξαρτησία ή απειθαρχία...:πολλοί ενήλικες αντιμετωπίζουν τους έφηβους με εχθρική διάθεση.

Γι’ αυτούς, η λέξη «εφηβεία» είναι συνώνυμη με απειθαρχία, έλλειψη σεβασμού, ανηθικότητα, ανταρσία κ.α.

Όπως συμβαίνει σε κάθε ηλικιακή ομάδα, είναι φυσικό ανάμεσα και στους εφήβους να υπάρχουν άτομα με κάποια από τα παραπάνω χαρακτηριστικά που δεν αποτελούν τον κανόνα αλλά την εξαίρεση.

Η εφηβεία είναι απο μόνη της μια περίοδος επανάστασης, προσπάθειας απογαλακτισμού από τους γονείς και ατομικής ανεξαρτησίας.

Όλα αυτά, δεν εκφράζονται με τον ίδιο τρόπο από όλους τους εφήβους. Οι γονείς καλούνται να μην συγκρίνουν το δικό τους το παιδί με άλλα, αλλά να το αντιμετωπίζουν ως ξεχωριστή οντότητα.

Εκφράσεις του τύπου «Είδες τον φίλο σου;…..μακάρι να ήσουν κι εσύ έτσι» εκτός του ότι είναι πλέον ξεπερασμένες, δεν αποτελούν και τα καλύτερα επιχειρήματα στις συζητήσεις σας!

Στερεοτυπικές αντιλήψεις και αδικαιολόγητη εχθρική στάση από την πλευρά των ενηλίκων μπορεί να διαιωνίσουν αρνητικές καταστάσεις και να προκαλέσουν ξεσπάσματα και οργή ακόμα και σε ήρεμους, συνεργάσιμους έφηβους.

Ακόμα και κάποιος που αγαπά τα ειρηνικά μέσα, όταν του επιτεθούν πρέπει να αμυνθεί για να προστατευτεί!

Είναι καλό πρώτα απ’ όλα οι ίδιοι οι γονείς να κατανοήσουν ότι τα έφηβα παιδιά τους δεν αποτελούν κίνδυνο για κανένα. Το μόνο «όπλο» που έχουν σε αυτή την ηλικία είναι το θάρρος, η δύναμη που νιώθουν στο να εκφράσουν την άποψη τους και να αγωνιστούν για τα πιστεύω τους. Δεν είναι τυχαίο που όντας έφηβος κανείς, αισθάνεται ότι μπορεί ν’ αλλάξει τον κόσμο! Οι έφηβοι σε καμιά περίπτωση δεν είναι απειλή για την κοινωνία.

Πολύ συζήτηση και διάθεση για καλή επικοινωνία, πρέπει να είναι οι προτεραιότητες μας απέναντι στους νέους. Αυτοί άλλωστε είναι οι αυριανοί ενεργοί πολίτες και ως τέτοιους πρέπει να τους αντιμετωπίζουμε, όχι κόβοντας τα φτερά τους, αλλά δίνοντας τους ελπίδα.